Dzieje Polski począwszy od 1944 r. aż do współczesnych wydarzeń przedstawiono na specjalnie opracowanych mapach. Jest ich około 200, dodatkowo zostały opatrzone wyczerpującymi komentarzami lub kalendariami i wieloma ilustracjami. Książka zawiera ich około 1500!

Szeroka tematyka publikacji obejmuje: m.in. narodziny systemu władzy, kluczowe momenty powojennej walki politycznej i zbrojnej, jak i przełomowe wydarzenia związane ze zmianami kolejnych ekip rządzących w PRL. Nie pominięto również charakterystyki i roli aparatu bezpieczeństwa polskiego i radzieckiego, ludowego Wojska Polskiego czy Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej. Pokazano proces kształtowania się powojennych granic Polski i związanych z tym lokalnych konfliktów granicznych, np. o Kotlinę Kłodzką, Zaolzie, Orawę i Spisz, czy też w Prusach Wschodnich i w rejonie Szczecina. Wiele miejsca poświęcono działaniom Armii Czerwonej i Urzędu Bezpieczeństwa, nowej administracji państwowej i przemieszczeniom ludności. Osobno omówiono przesiedlenia: Polaków, Niemców, Ukraińców, Białorusinów, a także rozmieszczenie i sytuację Żydów.

Gospodarkę scharakteryzowano w poszczególnych dekadach, podobnie zresztą jak protesty społeczne. Nie brakuje także informacji z okresu po 1989 r., zwłaszcza o wynikach wyborów parlamentarnych i prezydenckich czy referendów. Obszerny dział to omówienie głównych kościołów i wyznań.


Książka zawiera wiele – być może zaskakujących dla zwykłego czytelnika – informacji, znanych raczej tylko specjalistom. Jako ich przykład mogą posłużyć protesty społeczne. W powszechnej społecznej świadomości funkcjonują protesty robotnicze z lat 1956, 1970, 1976 i największe z okresu „Solidarności”. Tymczasem największe – po strajkach lat 1980–1981, protesty robotnicze miały miejsce już u narodzin ludowej Polski, w latach 1945–1947. Strajkowały wówczas setki tysięcy robotników, głównie w śląskich i zagłębiowskich kopalniach oraz fabrykach łódzkiego okręgu przemysłowego.

Kolejna zaskakująca informacja dotyczy ludowego Wojska Polskiego. W okresie wojny, ale także później, w niektórych rodzajach wojsk, jak np. w bezpieczeństwie, lotnictwie, szkolnictwie, sądownictwie, także w wojskach pancernych, blisko 100% etatów dowódczych zajmowali oficerowie radzieccy oddelegowani do polskiego wojska. Większość dowódców czołgów i wszyscy wyżsi dowódcy mówili najczęściej po rosyjsku lub w najlepszym wypadku łamaną polszczyzną. Pierwszego polskiego dowódcę wojsk lotniczych powołano dopiero w 1956 roku.

Z lektury Polski od roku 1944. Najnowszej historii wynika, że decyzje Wielkiej Trójki oznaczające w praktyce wejście Polski w strefę wpływów Związku Radzieckiego były jeszcze większą katastrofą niż klęska w 1939 r. Czy jesteśmy gotowi na zestawienie faktów historycznych z tym, co wiemy?